Kalbimizde artik yok eski yerin
Seni korkuyla da biz anmiyoruz
Hiclikte bir varlik gösteren ey din!
Ebedi hayata inanmiyoruz.
Iki "k" ile yola ciktik,Yalanci gözlerle devam ettik.Yasami yatirdik masaya, anatomi dersine basladik.
Okullu günlere döndük, bir yanimiz edebiyat, diger yanimiz Fen. Cektik, emdik icimize , damarlarimiza kimyayi, adelemize fizigi yerlestirdik, beynimize matamatigi. Nesterin önümüze serdigi resimde, kalbi gördük
edebiyati yerlestirdik.Siirlere, öykülere, romanlara döktük.Sevgilinin sesini kulagimiz da. anamizin kokusunu burnumuzda duyduk. Gene bes duyguyu verdik edebiyata, kalp de yogurduk. Okuduk ögrendik, ögrendik anlattik. Bazen duvarlara, bazende gönüllere. Fen ve Edebiyat nesterimizin altinda serildi önümüze.
Arayisimiz bitmedi ; neydi bu tutku ! Zamanin icinde bir kosusma bayrak yarisi. Babadan kizina, anadan ogula.
Bu anatomi calismasinda neyi bulamadik, bulmaya calismadik ? Fen zorladi.Matamatik rakkamlari döktü
önümüze, fizikle hareketlendik, kimyamiz enerji pompaladi. Edebiyat kalbi zorladi.!
Unuttugumuz, bulamadigimiz, göremedigimiz, ebediyete kadar bizimle olan ruhumuzdu. O elle tutulmiyan, gözle görülmiyen masada yatirdigimiz bedende arayisin koca bir hayir idi.
Bizlerin ortak tarafi, bizi tek bir kubbede topliyan
,aldatmiyan tek varlik. Onu görebilirmiyiz diye sorsan cevabim: evet, onun nerede oldugunu biliyormusun diye sorarsan cevabim gene; evet olur. Nerededir :) O bizim sevaplarimiz ile günahlarimizin arasindadir.
Dörtlükle basladik, bir dörtlükle bitirelim.
Sana tapanlara läyiksan eger
Ezilen kalplere biraz ümit ver
Ölüme bir baska teselli göster
Uhrevi cennete aldanmiyoruz !...
1919/Ran.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder